کوه با نخستین سنگها آغاز می شود،

و انسان با نخستین درد...

من با نخستین نگاه تو آغاز شدم.

... گامی خسته بر می دارم، کاغذهای کاهی دفتر شعرم که سادگی تو را به یادم می آورد و تو که همهء آسمان و زمینم پر است از بودن تو!

گامی دیگر بر می دارم، از تو دورم. دور اما با تو! دور اما مشتاق، دور اما صبور!

گامی دیگر بر می دارم، نور را خیره به شب می بینم و تو را بهت انگیز! چه شکوهی ست که از بودن تو با من، بر می خیزد! و شگفتا که سراسر نوری و شب از دور سراسر خیره!

گامی دیگر بر می دارم، و تو هستی و هنوز، با تو بودن سبب بودن من! و من از بودن تو می گویم، که تو هستی و هنوز با تو هستم تا تو!

گامی دیگر بر می دارم، و شبی تاریک است، و نگاهی روشن! که به تنهایی من می تابد، و مرا می خواند! به تو می اندیشم و

                      گامی دیگر بر می دارم....

شاگرد کند ذهنی بودم

که «فراموشی» را نیاموختم؛

آنگونه که انسان

با نخستین کلام آبی سحر،

شب را خاطره ای می انگارد

که از رشد خواب می گذشت!

نه! فراموش نمی کنم:

نه پرندهء خاموش نگاهت را

به هنگامی که شادی ماه را

                                     در چشمان من می سرود

نه سنگنایی درد غیاب ترانهء بودن را

در لحظه های خیزش نفرین و مرگ.

آه، اگر عشق نمی بود

مرگ، چه واژهء ساده ای می شد!