به سر کویت اگر رخت نبندم چه کنم
واندر آن کوی اگر ره ندهندم چه کنم
بهار اومد. با همهء رسم و رسومای باستانی، با دید و بازدید ها، عیدی دادن ها و عیدی گرفتن ها، شور و حال جوونی، غنچه ها و بوی تازگی و ... خلاصه با یه دنیا خوبی و پاکی.
سفره هفت سین و ماهی قرمز ها منو یاد دوران کودکی میندازه! کودکی و سادگی – یه دنیا آسودگی و یه اعصاب راحت – بی خیال دنیا! آخ که چه روزگاری بود ، گذشته های کودکی!
تو گذشته های نه چندان دور چقدر واسه عید و تعطیلات و رسم و رسومش ذوق می کردم! چقدر منتظر لحظهء تحویل سال می شدم و چقدر یا مقلب القلوب رو با اشتیاق می خوندم! چقدر با هیجان زنگ می زدم به عشقم، آهسته تبریک میگفتم و واسه هم آرزوهای قشنگ می کردیم!
آخ که چقدر زود گذشت و چقدر سادگی و صداقت ما بی ارزش شده! چقدر عشق واسه مون غریبه شده!
به امید روزی که همهء این واژه های قشنگ، ارزش واقعی خودشونو تو دلها پیدا کنن و تو دل همه یه جایی واسه بکر موندن کنار گذاشته بشه! بی غل و غش!
به امید بهاری بهارانه!
بهار عمرتان جاودانه باد!
بیش از هزار بار
بانگ درای قافلهء آفتاب را
مشت درشت راهزن شب شکسته است.
از پشت میله های قفس،
من به این امید
تنها به این امید،
نفس می کشم هنوز
کز عمق این سیاهی جانکاه
ناگهان
فریاد سر دهم به جهان،
شب
شکسته است.
سلام
امیدوارم زندگیتان همیشه بهاری باشد
دوست عزیز موفق باشید.